Overal beestjes...

M'n vorige verhaal ben ik geeindigd in San Cristobal de las Casas, Mexico. Dat is inmiddels alweer een hele tijd terug en er is dan ook veel gebeurd. Dus wees voorbereid op een lang verhaal;)
De dag na m'n vorige verslag zijn we bijvoorbeeld om 6 uur 's ochtends vertrokken om met de taxi-lange afstandsbus-taxi-prive busje naar Tak'alik in Guatemala te reizen. Hiervoor moesten we aan het einde van de 'grote' (verharde) weg af om nog zo'n 2.5km over een hobbelpadje de plantage op te rijden. We zouden namelijk 2 nachten in de Tak'alik lodge verblijven. Deze lodge is 10 jaar terug gebouwd op een koffieplantage omdat de prijs van de koffiebonen erg gezakt was. Tegenwoordig kunnen ze op de plantage dus onderdak bieden aan een stuk of 20 touristen (daarnaast zijn er nog kleine plantages voor koffie, bananen, rubber, macadamia en wie weet nog wel meer). De mensen hier zijn heel erg dankbaar dat er touristen komen en ze dragen je dan ook op handen! Aangezien het redelijk primitief is en er alleen gedurende bepaalde delen van de dag stroom is, is de route van de huisjes naar het restaurant (ongeveer 10-15min lopen) niet verlicht. Om te zorgen dat je toch op de goede plek aankomt en niet hopeloos verdwaald, hebben ze hier 'bosjesmannen' (zoals ik ze ben gaan noemen). Er zitten namelijk op verschillende plaatsen mannetjes de wacht te houden, tot er een tourist langs komt. Vervolgens komen ze 'aanrennen' om je te hulp te schieten en te begeleiden naar je bestemming. Een ander voorbeeld dat ze alles doen om het je naar de zin te maken is het paardrijd-verhaal. We zouden namelijk gaan paardrijden, 3 touristen en 1 begleider, een uur lang. Toen puntje bij paaltje kwam hebben we 15 minuten op het paard gezeten terwijl er een mannetje (die geen idee leek te hebben van wat paarden zijn) het paard aan het halster meevoerde. Achteraf bleek, dat de enige man die kon paardrijden boodschappen moest doen en dat de mannetjes die hielpen bij het paardrijden inderdaad geen enkele kennis hadden van paardrijden. Maar ja, wij wilden paardrijden dus hebben ze zich in allerlei moeilijke bochten gewrongen om ons paard te laten rijden.
Op de Tak'alik lodge heb ik ook m'n verjaardag mogen vieren! Om 7 uur 's ochtends hadden we die dag afgesproken om te ontbijten, maar aangezien ik nog niet veel mensen van onze groep rond had zien lopen, deed ik lekker rustig aan. Wat bleek, iedereen zat om 6.45 uur al in het restaurant om slingers op te hangen, kaarsjes neer te zetten en kadootjes in te pakken. Aangekomen in het restaurant werd ik dus toegezongen met 'Lang zal ze leven' en mocht ik op een mooi versierde stoel een kaarsje uitblazen. Echt jarig heb ik me dus zeker gevoeld! :) Ook aan de kadootjes hadden ze gedacht (ingepakt in bladeren, heb nog nooit zulk mooi pakpapier gezien). Zo kreeg ik een hele vrolijke riem, een armbandje met allemaal steentjes en een super mooi kleed (met allemaal knalkleurige indianen-kleurtjes). Na het ontbijt zijn we weer het busje ingestapt opweg naar Totonicapan, een plaatsje in de bergen (niet heel warm dus). Hier werden we opgewacht door Carlos, die ons meenam naar z'n huis voor een lunch (hij is eigenlijk gids en wilde nu ook touristen bij hem thuis laten eten om een beter beeld te geven van hoe het leven is). Aangezien wij een van de eerste groepen met touristen waren die bij hem thuis kwamen, waren ze heel erg vereerd en werden we ook hier op handen gedragen. Z'n dochter (7 jaar) bleef maar in het rond huppelen en deed haar best ons zo goed mogelijk te helpen. Toen ik vroeg of ik een foto van moeder, dochter en zoon mocht maken vertelden ze me dat ze graag op de foto gingen, het was namelijk een hele eer dat ik een foto van ze wilde! In Totonicapan ook nog wat werkplaatsen van wevers en pottenbakkers bekeken.
Vanuit het koude Totonicapan snel naar een warmere plaats aan het Lago de Atitlan, met onderweg een stop in Chichicastenango waar een van de grootste indianenmarkten is. Aan het meer van Atitlan hadden we weer een heerlijk rustige lodge met mooi uitzicht en super lekker eten. Vanaf deze lodge ben ik naar een ander plaatsje aan het meer gegaan waar ik een bezoek heb gebracht aan Maximon. Maximon is een voor de Maya heilig figuur, waar je zowel goede als kwade offeringen bij kunt uitvoeren. Maximon is echter een houten pop met heel veel verschillende kleren aan, Maximon spreekt tig talen (hij kan met iedereen praten), is dol op sigaren en alcohol (eigenlijk zijn z'n 2 beveiligers dat) en vraagt 10 pesos (ongeveer 1 euro) voor het maken van foto's. Ook is Maximon door de Rooms Katholieke kerk verboden, vandaar dat hij elk jaar van huis veranderd. Op de naamdag van Maximon nemen de Maya Maximon toch mee naar de kerk om een groot feest te houden en doen ze zo'n beetje van alles wat niet mag in de kerk.
Vanaf het meer door naar Antigua, een ontzettend leuk koloniaal stadje! Er zijn hier heel veel buitenlanders (er zijn ook heel veel taalscholen), er is een lekker temperatuurtje en een super goede sfeer. Ook hebben ze hier overheerlijke taart, koffie, ijswinkeltjes. In Antigua heb ik een beetje rondgelopen en lekker een boekje gelezen op het centrale plaza. Erg opvallend hier, zijn de honden! Er was dit weekend namelijk een hondenshow in Antigua en werkelijk overal waar je kijkt zijn ze: groot, klein, jong, oud, dik, dun, Chihuahua tot Bennersennen, met en zonder kleren, je kunt het zo gek niet bedenken. De 2e dag in Antigua heb ik een wandeling door de bergen rondom Antigua gemaakt, die we hebben afgesloten met een ritje in een van de beroemde Chickenbusses. Dit zijn oude Amerikaanse schoolbussen die omgetoverd zijn tot lange afstandsbussen (inclusief mooie kleurtjes) en de bagage wordt op het dak vervoerd. Onze bus zat stampes vol en bij elk hobbeltje word je heen en weer geslingerd, dus ik was maar wat blij dat we er na 5 minuten alweer uitkonden.
Vanuit Antigua konden we ook de vulkaan Pacaya beklimmen. Aangezien het een vulkaan is die nog actief is en zo nu en dan dus nog wat lava uitspuugd, vond ik het zelf niet echt veilig voelen om te gaan en ben ik lekker in Antigua gebleven. Achteraf bleek de vulkaan op dit moment erg rustig te zijn, dus had ik prima meegekund.... wie weet een volgende keer, want Antigua is een plaats waar ik misschien nog wel 'ns terug wil komen!
In Antigua heb ik ook wat spulletjes naar huis gestuurd, aangezien o.a. m'n verjaardagskadootjes redelijk wat ruimte innamen. Ik een doos gehaald bij de supermarkt, spulletjes erin en heel netjes dichtgeplakt. Met m'n mooie doosje opweg naar het postkantoor. Bij het postkantoor wordt me duidelijk gemaakt dat:
1) de doos open moet zijn want ze moeten de inhoud controleren (kijken vervolgens alleen naar de spullen die bovenop liggen..)
2) ik de doos alleen ingepakt in bruin pakpapier mag versturen (ik naar de boekhandel voor kadopapier)
3) ik de doos vervolgens netjes in mag pakken met m'n kadopapier
4) ze met na het invullen van een groot aantal papieren omgerekend zo'n 50 euro vragen voor het versturen van een pakketje van 2.1 kg naar Nederland!
Ik moest iets, dus heb het allemaal voor lief genomen, maar dat is eens en nooit weer! Tenzij ik iets vind waar het met wat minder rompslomp en kosten kan...

Vanuit Antigua hebben we een uitstapje naar Copan, Honduras gemaakt. In Copan heb ik 's ochtends de ruines van Copan bekeken, mooi gelegen in de jungle en 's middags heb ik 2 uur lang paard gereden. Het heeft zo'n beetje 1.5 uur geduurd voordat ik ookalweer doorhad hoe ik moest licht rijden, maar toen ik dat eenmaal doorhad ging het van een leien dakje:) Daarvoor was ik echter goed door elkaar geklutst, dus het restulaat was dat ik ontzettende spierpijn had in m'n rug, blauwe plekken op m'n benen en pijnlijke billen omdat ik steeds op hetzelfde randje van het zadel terug stuiterde.
In Copan hadden ze trouwens een Nederlands tentje waar je heeeerlijk kon ontbijten (stokbrood met HAGELSLAG!) :)

Vanuit Honduras weer terug naar Guatemala, maar dat verhaal houden jullie voor nu nog eventjes te goed! Ik moet nu nl. naar m'n hotel racen voor een afspraak met de groep!