Veel nieuwe indrukken

Het is nog niet bizar lang geleden dat ik m´n vorige blog geschreven heb, maar in de tussentijd hebben we behoorlijk veel en voornamelijk niet allerdaagse dingen meegemaakt.

Na m´n vorige blog samen met mevrouw Geit en meneer Zweet (de indigenous ruiken zooo heerlijk!) in de bus naar Santa Maria gestapt. Dankzij heel veel wegwerkzaamheden en stops om te eten kwamen we 7 uur i.p.v. 5 uur later aan in Santa Maria. In Santa Maria eindelijk ook andere touristen tegen gekomen: 2 Israeli. Samen met hen in een taxi gestapt om 1.5 uur later bij de hydroelectrica in Santa Teresa uit te stappen.
Dankzij onze vertragingen was het inmiddels al een uur of half 5 ´s avonds, maar toch maar aan de tocht naar Aguas Calientes (de ´Machu Picchu stad´) begonnen. Een redelijk vlakke wandeling langs het spoor (en als we een beekje over moesten, moesten we zelfs over het spoor lopen!) en langs het water, ontzettend mooi! Helaas werd het al na ongeveer 45 min donker, waardoor we de rest in het pikke donker af hebben moeten leggen! Toch wel een beetje spannend, met z´n 2-en op een verlate weg lopen. Halverwege kwamen we bij een hostel, waar we als het aan mij lag zouden blijven slapen. Nina wilde graag verder en volgens de eigenaar van het hostel kon dat ook prima, dus even op de Israeli gewacht en vervolgens onze weg vervolgd. Rond 7 uur ´s avonds in Aguas Calientes aangekomen en daar wonderbaarlijk genoeg een goedkoop hostel kunnen vinden (deze plaats is namelijk zó toeristisch!) en vervolgens op jacht naar entreetickets voor de Machu Picchu. Aangezien iedereen ons had verteld dat alles met betrekking tot de Machu Picchu in dollars is, hadden we het geld voor de entree in dollars meegenomen, maar uiteindelijk bleken we alleen in Soles (Peruaans geld) te kunnen betalen... dus ook nog even een bezoek gebracht aan de pinautomaat..

Dinsdags vroeg op (4 uur) zodat we op tijd bij de Machu Picchu konden zijn, maar ook dat liep iets anders. We kregen de kamerdeur van binnen namelijk niet open, dus zijn via het raam naar buiten gegaan. Toen we opweg waren naar de Machu Picchu bleek Nina d´r hoofdlampje vergeten, dus konden we weer terug naar het hostel. Inmiddels was het al 5 uur ´s ochtends dus zouden we lopend niet meer op tijd bij de entree van de MP zijn. Een veel te duur kaartje voor de bus gekocht en achteraan gesloten in de rij. Uiteindelijk toch nog redelijk vroeg aangekomen bij de entree van de MP en daar mochten we wéér in de rij staan. Dit keer voor een stempel om de Wayna Picchu op te mogen (slechts 400 personen per dag), althans dat dachten we... Er bleek naast de entree een mannetje aan tafel te zitten die de stempels aan willekeurige personen uitdeelde (niets wie het eerst komt mag naar binnen). Ik heb wel een stempel kunnen bemachtigen, maar toen Nina aan de beurt was waren alle plaatsen helaas al vergeven, dus zijn we beiden niet naar boven geweest. Uiteindelijk dus wel vroeg bij de Inca stad, dus er waren (relatief gezien) vrij weinig mensen, dus nog wat foto´s met weinig/geen mensen kunnen schieten. Na de teleurstellende incastad in Ecuador (Ingapirca) had ik niet al te hoge verwachtingen van de MP, maar het viel me echt 1000% mee! Er is nog vrij veel te zien van de oude stad en vooral de sfeer die er heerst is niet te beschrijven, zo veel mensen maar toch zo rustig! Aangezien we de entree van de MP al behoorlijk prijzig vonden (Ruim 30 euro p.p., terwijl je voor nog geen 5 euro p.p. een nacht slaapt.) en de gidsen ook niet al te goedkoop waren hebben we met behulp van de Lonely Planet rond gelopen. Ook stonden er overal ´mannetjes´ die je vragen konden beantwoorden, dus op deze manier onszelf een rondleiding gegeven. Al kijkend naar de vallei rondom de MP kwamen we er achter dat we de avond er voor letterlijk een rondje om de MP hadden gelopen zonder het te weten!
Na een uur of 6 (!) rondgelopen te hebben in MP zijn we de wandeling naar beneden begonnen (1.5 uur dalen, blij dat we dat ´s ochtends niet omhoog gelopen hebben!) en hebben we ´s middags al souvenirshoppend doorgebracht in Aguas Calientes. ´s Avonds met de trein naar Ollantanyamboo en vanaf daar met een colectivo (een gedeeld minibusje) naar Cusco, waar we rond een uur of 11 aankwamen.

Een nachtje in Cusco geslapen en de volgende ochtend met de bus naar Puno, althans dat dachten we. Wegens een wegblokkade tussen Juliaca en Puno zou de bus alleen maar tot Juliaca gaan en zouden we de rest per colectivo af moeten leggen. Voor vertrek meteen al een leuke actie: Nina was d´r telefoon in het hostel vergeten, dus hebben we de bus laten wachten tot Nina (en d´r telefoon) weer terug waren in de bus! Vreemd genoeg kan dat in dit soort landen (daarbij kwam dat de bus nog niet helemaal vol was, dus het busbedrijf maakte mooi gebruik van de gelegenheid om meer kaartjes te verkopen!). Begin van de avond eindelijk in Juliaca aangekomen en daar samen met een andere Nederlander (Joost) uit de bus opzoek naar een colectivo naar Puno. Er waren echter geen colectivo´s en de taxi´s wilden alleen maar rijden bij daglicht. Ook kwamen we een Engelse tegen die vertelde dat ze er 3 uur (i.p.v. 45 minuten) over had gedaan om vanuit Puno naar Juliaca te gaan en de taxi behoorlijk veel had moeten betalen om haar Puno uit te rijden. Uiteindelijk dus besloten om een nachtje in Juliaca te slapen en de volgende ochtend opzoek te gaan naar een colectivo.

Donderdag dus een colectivo gepakt en zonder enige moeite 45 minuten later in Puno aangekomen. In Puno werden we wel een beetje vreemd aangekeken, maar we dachten dat dit kwam omdat we in een niet touristisch deel liepen. Nadat we een hostel hadden gevonden en een kijkje gingen nemen in de haven, bleek dat de hele stad op z´n gat lag. We wisten al wel dat de blokkades te maken hadden met het voornemen van de regering om het gebied rond het Lago Titicaca te gebruiken voor mijnbouw, maar dat de hele stad aan het staken was...! In Puno dus een beetje over straat gelopen en ons verbaasd over de situatie. Zo waren er
geen auto´s want alle transport werd door de demonstranten voorkomen (hierdoor konden we ook niet met een bootje naar de beroemde rieteilanden in het Titicaca meer), waren de winkels dicht omdat niemand mocht werken (als er geen demonstranten in de buurt waren ging er wel snel een deurtje open zodat je nog het een en ander kon kopen), zat/lag een deel van de bevolking op straat en het andere deel was (vredig) aan het demonstreren. Gedurende de ochtend en het begin van de middag nog een gemoedelijk sfeertje, maar aan het einde van de middag sloeg het om. De campesiños (de mensen uit de bergen) waren vandaag naar Puno gekomen en werden behoorlijk agressief en sloegen zomaar in het niets met stokken tegen ruiten en reclame borden aan. Aan het einde van de middag nog even naar de markt geweest voor inkopen voor het avondeten, maar daar werd ons aangeraden zo snel mogelijk terug te gaan naar ons hostel (de poorten van de markt waren op slot en alleen betrouwbare mensen werden binnen gelaten, de angst was op de gezichten van de vrouwen af te lezen en veel van de marktkramen waren dan ook gesloten.). Terug in het hostel nog wel gewoon kunnen eten, maar aan het begin van de avond werd ons verteld dat het licht en de pc´s uit moesten om tevoorkomen dat de relschoppers naar het hostel zouden komen (sowieso al heel blij dat we aan de rand van het centrum én in een zijstraatje zaten, zodat ze niet direct langs de voordeur liepen). De situatie werd nu toch wel een beetje erg spannend (plus het zou alleen maar verder escaleren), dus voor de dag erna was onze enige missie zo snel mogelijk Puno verlaten. Eigenlijk wilden we naar Bolivia, maar door de stakingen konden we niet met de bus en ook het meer oversteken met de boot was te gevaarlijk (als de campesiños hier achter zouden komen zouden ze alles proberen om ons tegen te houden..).
Vrijdagochtend dus vroeg op en om 5.30 het hostel verlaten, met in gedachten dat we misschien onderweg wel al onze spullen in moesten leveren... (Omdat niemand werkt was er namelijk ook een beginnend tekort aan geld en eten, wat wij natuurlijk wel hadden). Lopend naar de rand van het centrum gegaan en daar stond gelukkig 1 colectivo die mensen naar Juliaca wilde brengen! Net op tijd, want mensen na ons konden niet meer mee... Uiteindelijk via B-weggetjes en door het weiland in 3 uur naar Juliaca gereden, ontnapt aan de mensen in Puno! :) In de colectivo hoorden we van andere toeristen dat de situatie middenin het centrum echt ernstig was, overal vuurtjes en winkels werden geplunderd!

Eerst dachten we via het zuiden van Peru en Chili naar Bolivia te moeten (3 dagen reizen), maar in de colectivo vertelde een vrouw me dat we ook via het noorden van het Lago Titicaca konden en dat we dan ´s avonds nog in La Paz aan konden komen!
Dus wij met z´n 3-en deze vrouw gevolgd en met een andere colectivo naar de grensplaats Titali. Onderweg nog geprobeerd EHBO te verlenen omdat een Peruaanse onwel was geworden, maar met beperkte mogelijkheden om je verstaanbaar te maken en de vreemde manier van EHBO hier in Peru was dat behoorlijk moeilijk.. Uiteindelijk wel goed gekomen:).

In Titali ´uitgestempeld´ voor Peru en vervolgens was het wachten voor vervoer naar de grensplaats in Bolivia. Aangezien alle campesinos in Puno waren, was Titali uitgestorven en moesten we dus wachten, wachten en nog eens wachten op vervoer... Uiteindelijk werden we zo ´wanhopig´ dat we alle auto´s die langs kwamen aan gingen houden, maar zonder succes. Na een paar uur kwam er een vreemd uitziende auto uit, waar ik zo´n beetje voor ben gesprongen! Bleken 2 Zwitsers (Phillipe en Samuel) te zijn die in 3.5 jaar tijd rond de wereld reizen in hun omgebouwde Landrover (2.5 jaar werk en werkelijk voorzien van alles wat je maar kunt bedenken!) en aanhanger --> www.oncearoundtheworld.com Achter hen kwam de Australische Jon die in ´n Ford Bronco in 1-1.5 jaar tijd van Alaska tot het zuidelijkste puntje van Argentinie reist. Gelukkig mochten we met hen de grens over en later boden ze ons ook nog aan dat we met hen mee konden reizen naar La Paz.

Aangezien de jongens proberen om niet in het donker te rijden hebben we de nacht doorgebracht in Escoma, een dorp aan het Titicaca meer. De jongens in hun auto en wij in zo´n beetje het enige hostel van het dorp (na heel veel smeken mochten we met dollars betalen, want we hadden nog geen mogelijkheid gehad om in het bezit te komen van Bolivianos).

Zaterdagochend weer bij de jongens in de auto gestapt, op weg naar een plaats waar we de entree stempel van Bolivia konden krijgen(de grenspost die we hadden gebruikt is zo ongebruikelijk dat er niet eens een migratiekantoor is!). Onderweg gestopt in Achacachi, een totaal niet touristisch dorp (de mensen zijn echt bijna bang voor je) waar we een festival in een stadium hebben bijgewoond. Ook nog een aantal brandstof-, bandenspanning- en fotostops gemaakt. Na Achacachi geprobeerd om naar de andere grenspost te gaan voor onze entrancestamp, maar nadat we met een gammel veerpontje het water hadden overgestoken bleek dat we ook een stempel onderweg naar La Paz konden halen. Weer met de auto´s op het veerpontje naar de overkant en op weg naar La Paz, maar onderweg natuurlijk geen migratiekantoor tegen gekomen.
´s Avonds in La Paz aangekomen en met z´n 6-en gezellig een kamer in een ´party´hostel. Aangezien er bijna geen andere ´hostelbewoners´ waren zijn we ´s avonds de stad in gegaan en daar tot vroeg gefeest!
Als gevolg hebben we zondag dus ontzettend lang uitgeslapen en een beetje een luie dag gehad. ´s Middags zijn Nina en ik met Samuel en Phillipe mee gegaan naar de parkeerplaats waar ze de auto´s hadden geparkeerd en daar hebben ze voor ons een super de luxe ontbijt, lunch en diner in één voor ons in elkaar gezet! Steeds kwam er ook wel weer iets nieuws uit de auto, waar we ons steeds weer over verbaasde (hun auto is beter uitgerust dan het gemiddelde (studenten)huis..)!

Maandag met z´n 6-en opzoek gegaan naar het migratiekantoor in La Paz en daar zonder enige moeite de benodigde stempels kunnen halen. Nadat we de stempels hadden hebben we afscheid genomen van Joost. De jongens zijn natuurlijk weer lekker aan de auto´s gaan knutselen en Nina en ik hebben het centrum van La Paz bekeken. Ook hier weer veel protesten (elk geluid van een groep mensen of knallen doet ons ook meteen weer aan Puno denken), maar over het algemeen is La Paz gewoon een super rustige stad waar we ons ontzettend veilig voelden (terwijl het de hoofdstad van Bolivia is)! In La Paz ook nog even lekker souvenirs wezen shoppen (alles is hier zo goedkoop, om eng van te worden! Zelfs bijvoorbeeld producten van Nivea die in Peru en Ecuador 2 tot 3 keer zo duur zijn als in Nederland, zijn hier 2 tot 3 keer zo goedkoop!).

Dinsdag 31 mei zouden Nina en ik eigenlijk samen naar Cochabamba gaan, maar de jongens hadden gevraagd of we met hen mee wilden als ze de Death Road zouden rijden, dus toch in La Paz gebleven. Eind van de ochtend de auto´s in en opzoek naar het begin van de Death Road. Tot 10 jaar geleden was dit een doorgaande weg net buiten La Paz, maar doordat er te veel doden vielen hebben ze nu een nieuwe weg gemaakt. Nu is een van de trekpleisters van La Paz het fietsen van de Death Road op de mountainbike.
Nina en ik zaten veilig achterin de Landrover en naar onze mening leek de weg nog wel mee te vallen (het scheelde ook dat we vrij weinig konden zien vanaf de ´achterbank´), totdat we moesten stoppen omdat de doorgang geblokkeerd was... Er bleek ´s ochtends namelijk een Japanse het ravijn in gefietst te zijn en ze waren nu (´s middags 3 uur, 5 uur na het ongeluk) bezig om haar lichaam te bergen. Dit ging heel primitief, met behulp van een touw en allerlei omstanders die hielpen om haar aan het touw omhoog te trekken. Ik ben een beetje op afstand gebleven, het feit dat er iemands lichaam omhoog werd gehaald en dat je de bandensporten van haar mountainbike letterlijk op de rand van de afgrond zag staan vond ik al genoeg. De jongens hebben wel heel dapper geholpen met het omhoog halen en vertelden ons dat letterlijk al haar botten gebroken waren! De vriend van de Japanse was er ook bij en die kon helemaal niets anders doen dan wachten tot haar lichaam geborgen was, echt super naar om te zien! Dit laat toch wel een blijvende indruk achter (zelfs bij dit opschrijven word ik alweer helemaal naar..)
Om hierna weer in de auto te stappen en nog bijna 2 uur op deze weg te moeten rijden was ook niet helemaal tof, dus blij toen we eindelijk bij een punt kwamen waar we de nieuwe weg terug konden nemen. Gelukkig reden de jongens wel heel erg rustig en hadden ze na het zien van het ongeluk zelfs spijt dat ze de verantwoordelijkheid voor ons op zich hadden genomen!
Phillipe had nog een mooi filmpje gemaakt vanaf het dak van de auto en het was maar goed dat we die pas bij terugkomst in La Paz zagen, wat een stijle afgronden!! Voor een impressie van Top Gear...

Uiteindelijk hebben Nina en ik toch besloten om niet meer naar Cochabamba te gaan, maar nog een paar dagen met de jongens mee te reizen. Dinsdag begin van de middag dus met ons hebben en houden in de auto´s gestapt en ´s avonds aangekomen bij de hot springs van Obrajes.
Met een eigen auto reizen is trouwens echt een super relaxte manier van reizen! Je kunt overal, wanneer je maar wilt, waarom je maar wilt en hoe lang je maar wilt stoppen! Hierdoor kun je veel mooie uitzichtfoto´s maken en kom je op plaatsen waar je met het openbaar vervoer nooit zult komen. Bovendien voelt het behoorlijk veilig om zelf per auto te reizen (geen buschauffeurs die dronken zijn of te hard rijden en je de kans dat je bagage aankomt op plaats van bestemming is ook veel groter).
Bij Obrajes op een parkeerterrein in de auto´s gekampeerd en geslapen en ´s ochtends na het opstaan lekker gerelaxed in de hot springs. In de hot springs verder alleen maar Bolivianen, aangezien dit ook totaal geen touristische plaats is. Hier dan ook tot de conclusie gekomen dat het best een voorrecht is dat bijna iedereen in Nederland goed kan zwemmen. Het maximum haalbare in Obrajes leek namelijk het zwemmen op z´n hondjes te zijn (als de mensen hun hoofd al boven water konden houden). Nadat ze ons hadden zien zwemmen, gingen de Bolivianen dan ook ijverig aan de slag om ook zo goed te kunnen zwemmen!
Na de hot springs naar Potosí (met onderweg nog 1000 stops omdat de Zwitsers hadden bedacht dat ze vandaag gas móésten laden). Potosí is de hoogste stad ter wereld (4100 meter boven zeeniveau) en daardoor ´s nachts behoorlijk koud, dus in Potosí een hostel mét verwarming opgezocht (ja, ze bestaan hier toch wel!). Het hostel lag natuurlijk middenin het centrum, dus eerst een behoorlijk lange tijd in de super grote auto´s rondjes gereden door smalle éénrichting weggetjes, opzoek naar de straat van het hostel.

Vrijdagochtend voor de verandering een keer onze wekker gezet en ´s ochtends samen met Nina door het centrum gelopen en ´Torre de la Compañia de Jesús´ (een oude kerktoren) beklommen vanwaar we mooi uitzicht hadden over de stad. Toevallig ook nog in een optocht voor een schoner milieu/betere gezondheid terecht gekomen. Ze doen hier in Bolivia opvallend veel voor een beter milieu, veiliger verkeer etc. Zo heb je in La Paz bijvoorbeeld mensen in zebrapakken die bij de drukke kruispunten duidelijk maken dat je het zebrapad moet gebruiken en dat auto´s daar voor horen te stoppen.
´s Middags zijn Nina, Phillipe, Samuel en Jon op excursie gegaan naar de mijnen. Potosí was vroeger dé zilverstad met zelfs zilver op de straattegels (en daardoor heel erg rijk) en ook nu wordt er in de mijnen rondom Potosí nog zilver gewonnen. Ik ben niet meegegaan. Ik heb niet écht last van de hoogte maar het ademen gaat toch wat moeilijker en in combinatie met astma en de slechte lucht in de mijnen leek me dat dus niet zo´n heel goed plan.. Ik ben daarom ´s middags naar Museo Casa de la Moneda geweest, het oude ´Muntgebouw´ van Potosí. Hier werden vroeger de munten van Bolivia geslagen en het is nu ingericht als museum met alle oude munten en machines om ze te maken. Nu worden de munten niet meer in Bolivia gemaakt, maar in Chili en Canada!! (Zelfs in een van de goedkoopste landen ter wereld wordt er werk uitbesteedt omdat het goedkoper kan!)
´s Avonds voor de laatste keer met z´n allen uit eten..

Vanochtend (zaterdag) na het ontbijt afscheid genomen van de jongens, aangezien zij vast naar Salar de Uyuni gaan :( En rond een uur of 11 zijn ook wij uit Potosí vertrokken. Samen met 2 anderen uit het hostel een taxi naar Sucre genomen, wat op zich ook een hele belevenis was! De mensen hier in Bolivia hebben het namelijk niet zo op langzaam rijden, dus heb tot 4 keer toe gevraagd of onze taxichauffeur wat langzamer kon rijden (wat voor hem heel moeilijk bleek te zijn) en erg blij toen we na 3 uur in de achtbaan veilig in Sucre waren aangekomen.
We bleken in de hostels in La Paz en Potosí behoorlijk verwend te zijn, want hier in Sucre was het onmogelijk om een goed (en dus enigzins westers) hostel te krijgen. Nu dus weer een goedkoop hostelletje met doorgezakte bedjes, maar dat heeft natuurlijk ook z´n charmes.
Sucre is een ontzettend touristische stad met heeeeeeeeeel veel Nederlanders. We zijn inmiddels namelijk al 4 restaurantjes tegen gekomen waar je stroopwafels, Bossche bollen, kroketten en bitterballen kunt bestellen!

Morgenochtend met een tour naar een markt in de buurt en daarna richting Salar de Uyuni (grootste zoutvlakte ter wereld) en Chili en vandaar alweer richting Lima om naar huis te vliegen! Nog maar 2 weken en dan ben ik alweer in Nederland... maar, eerst nog heel veel leuke dingen doen hier in Zuid-Amerika!

Tot snel!
Ilona

P.S. De foto´s komen een andere keer!