Van Bolivia via Chili en Peru terug naar huis!

Op zaterdag 4 juni dus aangekomen in het Boliviaanse Sucre, de officiële hoofdstad van Bolivia (in tegenstelling tot wat ik eerder vertelde is La Paz alleen de stad waar het parlement zetelt, dus niet écht de hoofdstad).

Zondags met een tour naar de zondagsmarkt in Tarabuco geweest. Dit is een plaatsje op zo’n 2 uur rijden vanaf Sucre en hier wordt elke zondag een markt gehouden. De ene helft van de markt is het gedeelte waar de inwoners groente, fruit, vlees, kleding en huishoudelijke spullen kunnen kopen en het andere gedeelte is de toeristenmarkt. Het Boliviaanse gedeelte van de markt vond ik niet zo fijn, het is daar namelijk erg druk en de mensen lopen constant tegen je aan/duwen je waardoor ik niet echt het gevoel had welkom te zijn op dit deel en het idee kreeg dat ik constant bestolen kon worden. Het toeristische gedeelte vond ik wel leuk en daar heb ik me dan ook flink uitgeleefd met shoppen. Uiteindelijk toch nog best veel geld uitgegeven, juist omdat alles zó goedkoop is! ’s Avonds nog lekker bij een van de Nederlandse tentjes in het centrum van Sucre gegeten, broodjes kroket en Bossche bollen! Dus ik heb erg genoeg m’n eerste Bossche bol in Bolivia gegeten!

Maandag nog een dagje in Sucre rondgelopen en vooral lekker gerelaxt.

Dinsdagochtend vroeg op en eerst met de bus terug naar Potosí en vanaf daar nog een uur of 5 naar Uyuni. De overstap ging echter niet helemaal vlekkeloos. De buschauffeur was namelijk niet echt duidelijk over waar we over moesten stappen. Wij dachten dat we op de eerste terminal de bus uit moesten en een paar uur later met dezelfde bus naar Uyuni gingen, maar in praktijk bleken we op de tweede terminal over te moeten stappen. Wij (Nina, ik en 4 andere toeristen) waren echter op de eerste terminal uitgestapt en onze bus was met onze backpacks weggereden. Gelukkig zijn we maar 5 minuten van onze backpacks gescheiden geweest, want de bus stond buiten de terminal nog even te wachten. De rest van de reis is gelukkig wel goed gegaan en aan het einde van de middag zijn we in het IJSkoude Uyuni aangekomen.

Aangezien we van andere toeristen en op internet hadden vernomen dat je goed moet kijken met welke touroperator je de trip van de Salar de Uyuni (de zoutvlakten) gaat doen hadden we op internet al wat vooronderzoek gedaan. ’s Avonds in Uyuni hoefden we dus alleen nog maar langs het kantoortje van onze touroperator (Red Planet Expeditions) om de trip te bevestigen. Na een koude nacht (dit is de enige nacht dat ik het écht koud heb gehad) de volgende ochtend rond 11 uur vertrokken voor een 3 daagse tour naar Salar de Uyuni!

Onze groep bestond uit 11 toeristen, een gids en 2 chauffeurs (dus ook 2 auto’s). De eerste stop was het treinkerkhof in de buurt van Uyuni. Hier staat een groot aantal treinen van zo’n 100 jaar oud. De reden dat deze treinen hier staan blijft me een beetje vaag, maar volgens mij zijn ze hier blijven staan nadat Bolivia een stuk land aan Chili was verloren (Pacific war) en ze de treinen dus niet meer konden gebruiken om grondstoffen van en naar de pacifische kust te transporteren. Na het treinkerkhof nog even terug naar Uyuni, want de gids was iets vergeten mee te nemen. Vervolgens naar een plaatsje waar we gekeken hebben bij ‘zoutfabrieken’ en hierna naar een zouthotel waar we rond konden kijken en hebben geluncht. Na de lunch hebben we een stukje gelopen terwijl de gids en de chauffeurs de spullen van de lunch opruimden. Nadat we weer waren opgepikt door de auto’s zijn we naar de ‘Ojos del Salar’ (Ogen van de zoutvlakte) gereden. Dit is een soort van poeltje waar vulkanisch, maar koud water omhoog komt. Na de Ojos del Salar zijn we doorgereden naar een gedeelte van de Salar waar ze aan ‘mijnbouw’ doen. De Salar was duizenden jaren geleden eigenlijk een zoutmeer maar door het ontstaan van de Andes kon dit meer niet meer blijven bestaan en is het water geleidelijk aan verdampt en nu is het de grootste zoutvlakte ter wereld! Je loopt dus eigenlijk op de bodem van een meer. Op dit moment ligt er een dikke laag zout (van 5 tot 25cm dik) op de bodem en deze wordt door de bewoners van de Salar verzameld en hier wordt keukenzout van gemaakt. In de Salar is onlangs trouwens ook een grote hoeveelheid Lithium ontdekt, op dit moment zijn ze dus een ‘lithiumfabriek’ aan het bouwen. Grote kans dus dat er over een paar jaar op de Salar een grote lithiumindustrie is, dus ben blij dat ik de Salar nu heb kunnen zien, voordat het te laat is. Na de zoutopgravingen mochten we voor een lange tijd in de auto zitten en reden we naar Incahuasi (Ook bekend als Isla Pescado of ‘viseiland’ omdat het de vorm van een vis heeft.). Een eiland dat oorspronkelijk in het zoutmeer lag en waar nu nog resten van koraalsteen te vinden zijn. Ook zijn er immens grote cactussen te vinden (ze groeien 1 cm per jaar..) en heb je er een 360° uitzicht over de Salar!! Bij dit eiland ook nog de tijd genomen om wat ‘gekke foto’s’ (foto’s zonder perspectief) te maken. Inmiddels was het alweer een uur of 5 ’s middags en zijn we in de auto gestapt en in één keer doorgereden naar het hotel waar we ’s avonds zouden slapen. Onderweg nog door een nat gedeelte van de Salar (hier is het regenwater van de laatste regentijd – maart – nog niet opgedroogd en rijd je dus door een laag water) en een super mooie zonsondergang gezien. In het hotel thee gedronken en koekjes gegeten en vervolgens een westers diner voorgeschoteld gekregen. Na het eten meteen naar onze kamers waar we heerlijk in onze ‘zoutbedjes’ geslapen hebben. De ‘stenen’ van zout isoleren trouwens nog verbazingwekkend goed!

Donderdagochtend om half 8 ontbeten en om 8 uur in de auto. Ze hadden de auto’s al ‘warm gereden’, dus we kwamen in een lekker warme auto terecht. De eerste stop deze dag was in het dorpje San Juan, net buiten de zoutvlakte. In San Juan had je eventueel de tijd om 15 minuten een bezoek te brengen aan een museumpje, maar Nina en ik hebben er voor gekozen om een rondje te lopen door het uitgestorven dorpje en te kijken bij de llama’s die er stonden. Hier was het ’s nachts trouwens echt super koud geweest, de waterpoel van de llama’s was bevroren! Na San Juan een bezoek gebracht aan een groep vulkaanstenen vanwaar we een ontzettend mooi uitzicht hadden op een van de vulkanen die het gebied rijk is. Tussen de middag hebben we bij een ontzettend mooi (maar winderig) meer gepicknickt, de randen van dit meer zijn wit door aanslag van een bepaald mineraal. Na de lunch hebben we nog een aantal andere meren in de buurt bezocht. Aan het einde van de middag hebben we een bezoek gebracht aan het Siloli desert, met hierin een groep immens grote stenen en o.a. de beroemde ‘Arbol de Piedra’ (stenen boom), ook hebben we een berg gezien met minstens 5 verschillende kleuren en uiteindelijk de dag afgesloten aan de Red Laguna. De kleur van de rode lagune wordt veroorzaakt door planten die aan de binnenkant rood zijn, deze gaan openen als het water (aan het einde van de dag) wat opgewarmd is. Ook zijn er in deze laguna een aantal flamingo’s te zien (helaas is het nu winter en zijn het er maar een paar, ’s zomers schijnen het er duizenden te zijn). Na dit meertje nog ongeveer een half uur rijden naar de plaats waar we de nacht zouden doorbrengen. Dit gebouwtje had een aantal slaapkamers voor 6 personen en een gemeenschappelijke (eet)kamer. Hier dus gegeten en direct na het eten naar bed. Ze hadden ons namelijk verteld dat het hier ’s nachts behoorlijk koud zou worden (4300m hoogte) en we hadden dan ook slaapzakken en kruiken uitgedeeld gekregen. Ik ben dus gaan slapen met een legging, lange broek, 2 shirtjes, een vest, een lakenzak, slaapzak, kruik en 4 dekens, in de hoop dat dit genoeg was voor omgevingstemperaturen van net boven 0°C. Uiteindelijk heb ik deze nacht amper geslapen, want ik had het te warm!!

Vrijdagochtend vroeg op en om half 6 met de auto vertrokken naar wat geisers een uur rijden van onze slaapplaats. Hier was 1 kunstmatige geiser waar je doorheen kon lopen en verderop waren een aantal geisers/plaatsen waar vulkanische gassen de modder laten ‘bubbelen’ in de krater van een vulkaan. Hier samen met de gids een stukje door de krater gelopen om de geisers te bekijken. Vervolgens weer in de auto naar de hot springs. Onderweg moesten we helaas terugkeren omdat we een onderdeel van onze auto kwijt waren, dit terwijl we al kort in de tijd zaten. Het onderdeel natuurlijk niet meer terug kunnen vinden, maar de chauffeur heeft het gelukkig kunnen repareren. Uiteindelijk iets later aangekomen bij de hot springs, waardoor we maar 20 minuten de tijd hadden om hier in te baden. Ik ben uiteindelijk alleen maar wezen pootjebaden, mede omdat ik me niet echt lekker voelde. Bij de hot springs ook ontbeten en daarna via het Dahli Desert naar de Laguna Blanca en Laguna Verde gereden. Helaas kun je de groene kleur alleen in de zomertijd zien, waardoor we nu naar een niet heel erg interessant meer stonden te kijken. Wat wel leuk is om te weten is dat de NASA onderzoek doet naar dit meer. Het meer is namelijk ontstaan door een vulkaanuitbarsting, hierdoor zitten er erg veel giftige stoffen in het meer en is er geen enkel leven in het meer. Hierdoor is het meer goed te vergelijken met de meren die men op de maan kan vinden. Na de Laguna Verde van auto gewisseld en met alle mensen die naar Chili gingen naar de grens gereden. Hier overgestapt in een busje en in iets meer dan een uur naar de Chileense grenspost gereden. Bij de grenspost van Chili werden we aan een strenge controle onderworpen en mochten we heel fijn onze complete bagage laten controleren. Vanaf de grens nog ongeveer 10 minuten rijden voordat we op onze bestemming waren, San Pedro de Atacama, Chili.

In San Pedro zo’n beetje het eerste de beste hostel gepakt, aangezien Nina en ik ons beide niet lekker voelden en we zo snel mogelijk een warme douche en een bed wilden. ’s Middags nog een paar uur geslapen, waarna ik me gelukkig wat beter voelde en ’s avonds afgesproken om met Jon (ja, de Australiër waar we in Bolivia een week mee meegereden hebben) een hapje te eten. In het restaurant nog net een soepje naar binnen kunnen werken, want eigenlijk waren we best ziek (incl. koorts) en zijn dan ook vroeg gaan slapen.

Zaterdag lekker uitgeslapen en nog wat foto’s uitgewisseld met Nina, want ’s middags zouden we afscheid nemen. Ik ben ’s avonds namelijk met de nachtbus naar Arica (Noord-Chili) gegaan en Nina en Jon zijn met de auto naar Argentinië vertrokken. Best raar om na 5 weken gezellig samen gereisd te hebben (al ziek zijnde) afscheid te nemen en weer alleen te reizen.

Zondagochtend vroeg dus aangekomen in Arica en samen met een meisje uit de bus een taxi genomen naar het hostel. Bij het hostel aangekomen werd er alleen niet open gedaan, dus hebben we een kwartiertje in het donker, voor het hostel op straat gewacht terwijl er vage mensen rondliepen. Om 6 uur ’s ochtends werd er gelukkig wel open gedaan. In het hostel nog even lekker m’n bedje ingedoken en ’s ochtends een beetje internetten. ’s Middags trok de bewolking weg en werd het lekker warm, dus ben ik naar het strand vertrokken om nog een beetje bij te kleuren. Helaas bleek het toch nog wat frisjes te zijn, dus ben ik snel weer terug gegaan naar het hostel dus kwam er van het bijkleuren niets terecht. In het hostel lekker gegeten en gekletst met wat andere backpackers.

Maandag met een Nieuw-Zeelandse uit het hostel de stad in. Het is hier wel een heel andere wereld dan in Bolivia (en de andere landen waar ik ben geweest)! Het is hier écht zó veel meer Westers! De mensen zijn een stuk langer, blanker en kleden zich meer als de mensen in Amerika en alles is hier minstens 4 keer zo duur als in Bolivia! Het centrum van Arica is niet zo veel boeiends, het enige leuke zijn de zeeleeuwen en pelikanen die je in de vissershaven kunt zien! Hier heb ik dan ook een tijdje rondgehangen en heel wat foto’s gemaakt. Ook zijn we nog een stukje langs de kust gelopen, opzoek naar een internationale surfwedstrijd. Toen we uiteindelijk bij de locatie waren aangekomen bleken we echter te laat te zijn, de wedstrijd was namelijk om 13 uur afgelopen. ’s Middags heb ik een bus gepakt naar Tacna, Peru. Vanaf daar heb ik de nachtbus gepakt na Ica, waar ik 14 uur later aankwam. In Ica weer eventjes met de taxi en voor ik het wist was ik weer in Huacachina, het sandboard dorpje/oase waar ik begin mei al samen met Nina was geweest. In Huacachina weer terug naar ‘m’n oude hostel’ en daar kwam ik Els tegen, een Nederlandse die een maand lang met Kirsten heeft gereisd (waar ik oorspronkelijk samen mee zou reizen). Ook hier is het wereldje dus écht heel erg klein! In Huacachina voornamelijk gerelaxt en lekker in de hangmat in het zonnetje gelegen (doordat ik nu de kou gewend ben, is het hier nu heeerlijk warm!).

Woensdag de 15e met de bus naar Lima, terug naar het ‘illegale hostel’ van Maria. Hier had ik een eigen kamer aangezien de gedeelde kamer al helemaal vol was en heb ik ’s avonds lekker voor mezelf gekookt (De pizza’s en hamburgers die ik de afgelopen maand heb gegeten komen me nu ook echt m’n neus uit!) en film gekeken.

Donderdag heerlijk lang uitgeslapen en tv gekeken. Om 1 uur ’s middags moest ik m’n kamer uit zijn en toen heb ik de rest van de middag vol gemaakt met lunchen, internet en nog wat laatste souvenirs in slaan en om 5 uur werd ik door een taxi opgehaald om naar het vliegveld te gaan! Dit was dezelfde taxichauffeur als de dag ervoor en zo waar de eerste (en de laatste) taxichauffeur die ik in heel Zuid-Amerika ben gekomen die niet te veel vraagt voor een ritje (hij vroeg me gewoon minder dan gemiddeld om naar het vliegveld te gaan!).
We waren wat aan de vroege kant vertrokken en doordat er weinig verkeer was stond ik al om half 6 op het vliegveld, terwijl m’n vliegtuig pas om half 11 ’s avonds ging! Dus nog redelijk wat uurtjes op het vliegveld van Lima gewacht en m’n bagage geen seconde uit het oog verloren, wat ik tot dusver sowieso al niet deed maar op het vliegveld van Lima al helemaal niet. Er gaan hier namelijk heel veel verhalen de rondte over mensen die cocaïne in je tas stoppen en dan op plaats van bestemming je tas stelen.

Om half 11 ’s avonds vertrokken uit Lima en na een gebroken nacht om 8 uur ’s ochtends in New York aangekomen. Aangezien m’n volgende vlucht pas om 6 uur ’s avonds zou gaan ben ik lekker naar het centrum van New York vertrokken. In New York alweer het idee alsof ik in Nederland was en dat ik elk moment een bekende tegen het lijf kon lopen, maar dat kwam vooral doordat de mensen hier natuurlijk Westers zijn en ik zo waar weer de kleinste was. In New York nog geprobeerd te winkelen, maar dat valt niet mee als je 4 maanden lang voornamelijk praktische kleding aangehad hebt (alle ‘normale’ kleding staat dan opeens ontzettend raar). Ook nog heel eventjes naar Central Park geweest, maar aangezien het erg bewolkt was ben ik bijtijds weer terug gegaan naar het vliegveld. Op het vliegveld aangekomen bleek m’n vlucht redelijk wat vertraging te hebben, door slecht weer in de VS was ons vliegtuig namelijk nog niet aangekomen op Newark Airport. In de wachtruimte toevallig ook nog een medestudente van diergeneeskunde tegen gekomen die dezelfde vlucht moest hebben, dus m’n tijd kunnen doden met leuke gesprekken. Uiteindelijk vertrok m’n vliegtuig om half 11 ’s avonds (in plaats van 6 uur!) en landde ik afgelopen zaterdag (18 juni) om 11.15 uur Nederlandse tijd op Schiphol. Nog even wachten bij de douane en bagage ophalen en dan kon ik eindelijk terug naar m’n vader, moeder en zusje!

Nu ben ik inmiddels alweer een paar dagen in Nederland en m’n drukke leventje aan het oppakken, ook al is het op dit moment nog wel een beetje raar om terug in Nederland te zijn. Na 4 maanden op reis heb je namelijk niet echt het gevoel dat je terug komt van vakantie, maar dat je aan de andere kant van de wereld een ‘gewoon leven’ had. Ik kan dan ook niet zo 1-2-3 zeggen wat nu het leukste of het mooiste was, want eigenlijk was alles bijzonder, leuk, mooi, indrukwekkend of alles tegelijk.

En ten slotte wil ik iedereen nog eventjes heel erg bedanken voor alle interesse en leuke berichtjes tijdens m’n reis! Erg leuk om die steeds te mogen lezen:)

Tot snel allemaal!